قرآن می‌فرماید: سؤالات شما را من پاسخ می‌دهم، «آیاتٌ لِلسَّائِلِین» (یوسف، ۷) بیماری‌های روحی شما را من شفا می‌دهم «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاء» (اسراء، ۸۲) قرآن هم کتاب موعظه و تذکر است، «فَذَکِّرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ یَخافُ وَعِید» (ق، ۴۵) هم داستان‌های واقعی و یافتنی دارد «أَحْسَنَ الْقَصَص» هم استدلال است، هم تاریخ است، هم رشد و هم نکته‌آموز است.
امام رضا علیه السلام فرمود: دلیل آن که در نماز، قرآن می‌خوانیم آن است که قرآن از مهجوریّت خارج شود.
رَسُولُ اللَّهِ صلی ‌الله‌علیه‌ وآله‌وسلم‌ فرمود:اگر زندگی سعادت‌مندان و مرگ شهدا و نجات در روز جزا و امنیت در روز هراس و نور در روز ظلمت و سایبان در روز حرارتِ شدید و سیراب شدن در روز عطش و ارزش و سنگینی در روز سبکی اعمال را می‌خواهی، پس قرآن را مطالعه کن، چرا که قرآن یادآور خدای رحمان و حافظ از شیطان و عامل برتری در ترازوی اعمال است.
در حدیث دیگری می‌خوانیم: «ان للقرآن ظهراً و بطناً و لبطنه بطناً الی سبعة ابطن» (تفسیر صافی، ج ۱، ص ۲۸) برای‌ قرآن‌ ظاهری‌ و باطنی‌ است، و برای‌ باطن‌ آن‌ باطن‌ دیگری‌ تا هفت‌ بطن.آیا می‌ دانید بسیاری از فارغ التحصیلان ما نمی‌توانند یک صفحه قرآن را بی غلط بخوانند.
آیا می‌ دانید بعضی به‌ جای بیان روح قرآن آنقدر به نقل اقوال می‌پردازند که خود قرآن در آن اقوال گم می‌شود.آیا می دانید تلاوت زیبا در مواردی به هنرنمایی تبدیل شده است.
اگر خواستیم معنای «فزت و رب الکعبه» را بشناسیم. از خود قرآن که درباره کمالاتی می‌فرماید: «ذلک الفوز» و درباره افرادی می‌ فرماید: «اولئک هم الفائزون» پی‌ می‌ بریم که حضرت امیر علیه‌ السلام با این جمله تمام کمالات خود را مطرح کرده است.
طبق حدیث ثقلین باید از کتاب الله و عترت پیامبر مکرم اسلام تبعیت کنیم تا گمراه نشویم ولی متاسفانه امروزه هم قرآن و هم اهل البیت و روایات مهجور مانده است ومشغول زندگی های روز مره و مادی شده ایم و حتی از بزرگان فلان علم یا فلان مکتب نقل قول میکنیم و در زندگی به کار میبریم اما از قرآن و روایات خیر/اهل بیت علیهم السلام را هم عده ای فقط برای برآورده شدن حوائج میخواهند و الا هیچگاه مجلس یا زیارت نمیرفتند الا عده ای خالص که وظیفه ی خود میدانند در عصر غیبت به هر نحوی کمک رسان غربت حضرت صاحب الزمان عج الله تعالی فرجه الشریف و علیه السلام باشند و در شادی ایشان شاد و در غم و اندوهشان اندوهناک باشند/
آیا قرآن ناطق را میشناسیم؟ تعبیری روایی که در وصف پیامبر اسلام حضرت علی و دیگر اهل‌بیت(علیهم السلام) استفاده شده است. شهرت این تعبیر برای مولا علی(علیه السلام)، بیش از دیگران است. علت این تعبیر را چنین دانسته‌اند که این افراد، تجسم عملی قرآن بوده و به حقیقت و باطن قرآن پی برده‌اند و می‌توانند این آگاهی را به دیگران نیز منتقل کنند.
ابوبصیر گوید: درباره آیه (هَذَا کِتابُنا ینطقُ عَلَیکُم بالحق)؛ از امام صادق(علیه السلام) پرسش کردم، ایشان فرمودند: «قرآن سخن نمی گوید: لیکن محمد و اهل بیت او(علیه السلام) ناطق به کتاب ـ یعنی قرآن ـ می باشند.امام صادق(علیه السلام) در حدیثی دیگر فرمود: «امیر المؤمنین(علیه السلام) می فرماید: من علم خداوند و... زبان گویای خداوند... هستم.
همچنین تعبیرهای «لِسانُهُ النّاطِقُ»؛  ـ ما زبان ناطق خداوند هستیم، «أنَا الکِتابُ النّاطِقُ»؛   «أَنَا کَلامُ اللهِ النّاطِقِ»؛ «النّاطِقُ بِالقُرآنِ»؛   «النّاطِقُ عَنِ القُرانِ»؛  و نظایر آن که درباره امام علی(علیه السلام) و دیگر پیشوایان معصوم(علیهم السلام) در روایات آمده است، می فهماند که آنان مفسر واقعی قرآن، مظهر علم الهی و عالم به کلیه علوم مربوط به قرآنند؛ از این روست که شیعیان به اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) قرآن ناطق می گویند و اطلاق این گونه تعبیر بر آن بزرگواران صحیح می باشند.
در روایات اهل سنّت نیز آمده است که: (مَن عِندَهُ عِلمُ الکِتابِ)؛ علی بن ابی طالب است که به تفسیر، تأویل، ناسخ، منسوخ، حلال و حرام قرآن عالم بود. از آن حضرت نیز نقل شده است که فرمود: «فَوَالَّذی نفسی بِیَدهِ ما نَزَلت آیةٌ الاّ وَ أَنَا أَعلَمُ بِها أَینَ نَزَلَتَ وَ فیمَن نَزَلَت...»؛ قسم به کسی که جانم به دست اوست/هیچ آیه ای نازل نشده است، مگر این که من می دانم کجا نازل شده و درباره چه کسی نازل شده است.
آن حضرت در حدیث دیگری می فرماید: «پیامبر به من هزار باب علم آموخت که از هر بابی هزار باب دیگر گشوده می شد، تا این که به علم گذشته و آینده تا روز قیامت آگاه شدم».
همچنین در روایت آمده است: «حضرت علی(علیه السلام) شب تا صبح برای ابن عباس تفسیر باء بسم الله را می گفت و فرمود: لو شئت لا وقرت من تفسیر الفاتحه سبعین بعیراً»؛ اگر بخواهی از تفسیر فاتحه هفتاد شتر بار می کنم و در جای دیگر فرمود: «أَنَا تَرجُمان وَحیِ اللهِ»؛ من ترجمان وحی الهی می باشم.رسول خدا علیه السلام می فرماید: «أَنتَ بابُ عِلمی وَ الإِیمانُ مخالِطٌ لَحمَکَ وَ دَمَکَ کَما خالَطَ لَحمی وَ دَمی»؛ تو علم منی... و ایمان با گوشت و خون تو درآمیخته، همان سان که با گوشت و خون من در آمیخته است. بنابراین کسی که این گونه به کتاب خدا آگاه باشد و قرآن و ایمان با تمام وجود او آمیخته باشد، قولاً و عملاً چیزی جز قرآن از او صادر نخواهد شد و اطلاق قرآن ناطق بر او بدین لحاظ درست و صحیح می باشد.